22/10 – Gekke Cirkels

 

Nueva Guinea, 20 oktober 22.45. Na een lange voldoeninggevende vergadering met Ashodeng, het stedenbandcomité, vertegenwoordiger van de civiele maatschappij van Nueva Guinea en de zes jongeren die in juli naar België reisden, na een ferme hap rund, salade, gallo pinto (rijst met bonen) en tajadas, zakken we in een taxi af naar ons paarse huis. De sinaasappelboom is bijna leeggeplukt, tenminste voor zover de handen van onze bezoekers kunnen reiken. Onze gatige en met schimmel bedekte kleren hangen voor de laatste keer in de Nueva Guineaanse wind te drogen.

 

Zondag mochten we voor de laatste keer een mooie Niquipoactiviteit meebeleven. Twee oude rotten en vier kersverse Niquipo’s bezetten het veldje van zone 6. Enkele kinderen zitten op een bankje hun huiswerk te maken. Een geit graast vastgebonden aan de schommel en dient af en toe tot rijpaard. Jonge mama’s slenteren over het pleintje met hun kroost. Enkele stoer jongens hangen aan wat eens een schommel was, afwachtend wat die Niquipoclowns nu weer in hun mars hebben, twijfelend of ze echt wel al te oud zijn om mee te spelen, want het ziet er toch verdorie plezant uit.

Na een half uur springen een twintigtal kinderen rond in de ‘gekke cirkels’, een van de nieuwe spelen uit de spelenzak van Niquipo. De bal wordt bovengehaald voor een variatie baseball. De weergoden zijn ons gunstig gezind deze middag: geen regenbuien en geen felle zon.

 

De kinderen leggen zich niet zomaar neer bij het vroege vertrek van de jongeren. Ze bezetten de materialen, verstoppen de rugzakken, tonen nog een van hun kunsten en springen in en op de laadbak.

 

Maar het is hoog tijd. De Niquipo’s hebben een vergadering georganiseerd met de volwassenen van zone 7 om eens aan de mama’s en papa’s te vertellen wie die pipo’s zijn waarvoor hun kinderen iedere zondag naar het veldje komen. Bedoeling van de vergadering is een comité van volwassenen jongeren van de zone op te richten om de mensen van de zone zelf meer bij de activiteiten van Niquipo te betrekken. Zo zijn er bijvoorbeeld de geplande opknapbeurten van het veldje in de zone.

De Niquipo’s zorgen voor de verf om de lijnen te schilderen, de volwassenen brengen hun machete mee om te hoge grassen weg te hakken. Hoge grassen durven wel eens slangen en ander ongedierte lokken. En slangen durven wel eens kindervoetjes bewerken.  De vertegenwoordigers van de gemeente, de derde partner in dit project, stuurden hun kat. Maar ook daar hebben ze een uitleg voor. ‘Ik hoorde mijn telefoon niet rinkelen, hij zat in mijn zak’.

JOPAC is een beetje moe. De lange tocht wordt stilletjesaan afgerond, met nog een laatste krachtige eindsprint naar het forum van zaterdag waar de jongeren het heft in handen nemen, waar de jongeren zullen bepalen hoeveel minuten de kandidaat-burgemeesters mogen spreken.

 

JOPAC loopt ten einde en het leven gaat verder. We zitten in een van de eethuisjes bij de markt van Nueva Guinea. We eten kip voor 50 cordoba en drinken een passievruchtensapje van 5 cordoba. Twee kleine meisjes komen arm in arm het restaurantje binnengelopen: ‘Dame un cordoba’, zegt het ene meisje, terwijl het andere een prachtige glimlach tevoorschijn tovert. Een man die hangmatten verkoopt loopt voorbij en staart naar ons bord met kip.  Twee minuten later komt een jongetje van vijf aan ons tafel staan met een emmer vol vruchten. Hoeveel ze kosten weet hij niet echt. Hij verkoopt er ons twee, loopt naar buiten en geeft het geld aan een iets grotere jongen. Zijn broertje misschien. Heel veel honger hebben we niet. Er blijven wat tajada’s en een stukje kip liggen.